Samochody bojowe straży pożarnej

Nieodzownym elementem oznakowania pojazdów uprzywilejowanych jest sygnalizacja świetlno-dźwiękowa. W latach pięćdziesiątych wszystkie pojazdy bojowe straży produkcji krajowej wyposażone były w dwie lampy ostrzegawcze barwy czerwonej(światła stałe) umieszczone pionowo na krawędziach dachu kabiny oraz w elektryczną syrenę o falującym tonie. Szczegółowe uregulowania w tej sprawie zawarto w zarządzeniu międzyresortowym z 1955 roku.

Pięć lat później znowelizowano przepisy dotyczące sygnalizacji pojazdów bojowych straży. Lampy ostrzegawcze o świetle stałym zaczęto zastępować lampami o obrotowym snopie światła zaś syreny o falującym tonie zamieniano na syreny dwutonowe.

W 1963 roku weszło w życie nowe zarządzenie w sprawie sygnałów i oznakowania pojazdów uprzywilejowanych w ruchu. W dokumencie tym nowością była zmiana koloru sygnalizacji świetlnej z czerwonego na niebieski. Określono w nim również termin ostatecznego wycofania z pojazdów straży sygnałów w postaci świateł stałych (31 grudnia 1965). Do dnia 31 grudnia 1967 roku ustalono natomiast termin przejściowy, w którym dopuszczano możliwość używania sygnalizacji dźwiękowej z syreną jednotonową.

W 1973 roku wprowadzono Polską Normę, szczegółowo określającą warunki, które powinny spełniać systemy sygnalizacji świetlno-dźwiękowej.

Od początku lat osiemdziesiątych wszystkie średnie i ciężkie samochody pożarnicze wyposażano w trzy lampy ostrzegawcze koloru niebieskiego (2 z przodu na dachu kabiny i 1 z tylu po lewej stronie zabudowy).

Samochody operacyjne

Samochody operacyjnie w latach 1955-1989 wyposażano w jedną lampę ostrzegawczą mocowaną na dachu nadwozia przy jednoczesnym zastosowaniu sygnalizacji dźwiękowej identycznej jak w pojazdach bojowych. Podobnie również, jak w przypadku pojazdów bojowych system sygnalizacji przechodził przeobrażenia związane z aktualizacją wytycznych w sprawie oznaczeń i sygnalizacji pojazdów uprzywilejowanych w ruchu.

Lampy pulsacyjne „Elektry”

Do końca lat pięćdziesiątych samochody pożarnicze były standardowo wyposażane w pionowe lampy ostrzegawcze o świetle stałym. W 1960 roku warszawska Elektra wprowadziła do produkcji nowy typ czerwonej lampy pulsacyjnej LB 2 o obrotowym snopie światła. Lampy tego typu montowano od tej pory we wszystkich krajowych pojazdach pożarniczych.

W 1967 roku Elektra wprowadziła na rynek nowy typ lampy pulsacyjnej LB 3 przeznaczonej dla krajowych pojazdów uprzywilejowanych. Podobnie jak w modelu LB 2 zastosowano tu również mechanizm obrotowy, dający charakterystyczny efekt „wędrowania” światła dookoła własnej osi. Charakterystyczny stożkowaty kształt harmonijnie tworzyła osłona mechanizmu i klosz lampy, przez co całość wyglądała bardzo estetycznie. Dla pojazdów operacyjnych produkowano również odmianę LB 4, która w praktyce była lampą LB 3 umieszczoną w podświetlanej galeryjce.

Od roku 1978 wszystkie pojazdy pożarnicze produkowane w kraju otrzymywały nowy typ lampy pulsacyjnej LBS 5. Mechanizm działania nowych lamp był podobny jak w przypadku modelu LB 3. Zmieniono natomiast kształt i wielkość klosza, a osłona podstawy lampy, w przekroju, przypominała odwrócony trapez. Pojedynczy wariant tej lampy przeznaczony dla pojazdów operacyjnych nosił symbol LBS 6.

W drugiej połowie lat osiemdziesiątych weszły do eksploatacji nowe typy lamp pulsacyjnych z Elektry – LBO 10 z mechanizmem obrotowym i LBX 11 z modułem stroboskopowym. Ich charakterystyczną cechą wizualną była płaska podstawa lampy.