fot. Michał Baran-Barański

IFA W50LA/TLF - TLF 16 GMK- GBA 2,2/22

Średni samochód gaśniczy wodno-pianowy

Najczęściej spotykanym samochodem pożarniczym importowanym do Polski z Niemieckiej Republiki Demokratycznej, była DL 30 (SD-30) IFA W50L, „przebój” lat 70. i 80. Wcześniej, w latach 60., sprowadzano w niewielkiej ilości inne wschodnioniemieckie pojazdy gaśnicze i specjalne (GBA 2/16, GSn 600, SRtch i SD-25 na podwoziu IFA S-4000-1). W dwóch kolejnych dekadach importowano prawie wyłącznie drabiny. Prawie – bo w końcu lat 80. do Polski trafiły też dwa egzemplarze samochodu gaśniczego TLF 16 (GBA 2,2/22 nowszej generacji, zabudowanego na uterenowionym podwoziu IFA W50LA. Obecnie samochody gaśnicze IFA W50LA TLF 16 – zarówno w wersji starszej, jak i nowszej (GMK) – są dość często spotykane w jednostkach OSP, są to natomiast samochody używane, sprowadzone z Niemiec, pierwotnie służące strażom pożarnym w NRD. Natomiast za czasów „demoludów”, znaczącymi importerami gaśniczych wersji samochodów z Ludwigsfelde były Czechosłowacka i Węgierska Republika Ludowa, oraz, co ciekawe – Iran.

Samochód TLF 16 IFA W50LA/TLF produkowano seryjnie od 1969 r (w 1985 zmieniono zabudową z drewniano-metalowej na całkowicie metalową). Specjalnie przystosowane do tego celu podwozie dostarczały zakłady VEB IFA-Automobilwerke Ludwigsfelde, a nadwozie specjalne wykonywano w VEB Feuerlöschgerätewerk Luckenwalde. Był to trzeci standardowy typ samochodu pożarniczego na podwoziu z tego typoszeregu - po LF 16-TS 8 (GBAM 0,2+0,2/22+8) i DL 30 (SD-30) - za to jedyny z napędem 4x4. Pojazd napędzał czterocylindrowy, 125-konny diesel. Zastosowano w nim jednomodułową, wagonową kabinę dla 6 osób załogi (w okładzie 1+1+4, wszystkie siedzenia przodem do kierunku jazdy), podobną do tej z DL 30. Nad „desantem” znajdował się właz, umożliwiający obsługę zamontowanego się na dachu DWP. Pod ławką załogi znajdowała się skrzynia na sprzęt burzący, a na ściance oddzielającej przedział załogi od siedzeń kierowcy i dowódcy – uchwyty na podręczny sprzęt gaśniczy (gaśnice kilku typów, hydronetka).

W zabudowie umieszczono poprzecznie nad tylną osią pojazdu zbiornik na 2200 l. wody. Do przewożenia sprzętu pożarniczego zaplanowano dwie przelotowe skrytki dostępne z obu stron pojazdu, zamykane żaluzjami. Serce samochodu gaśniczego - jednozakresową autopompę FP 22/8 o wydajności 2200 l/min zabudowano z tyłu pojazdu. Nad autopompą wygospodarowano miejsce na stosunkowo duży zbiornik na środek pianotwórczy o pojemności 500 l. Autopompa mogła być w pełni sterowana z kabiny załogi, umożliwiała podawanie środków gaśniczych również podczas jazdy. Na dachu kabiny załogi zamontowano działko wodno - pianowe o wydajności 1600 l/min. Działko było obsługiwane przez strażaka wychylającego się przez właz dachowy i stojącego na specjalnie w tym celu przygotowanym podeście znajdującym się wewnątrz kabiny. Działko było podnoszone o około 40 cm. do pozycji "bojowej" za pomocą siłownika pneumatycznego. Uzupełnieniem wyposażenia gaśniczego była linia szybkiego natarcia składająca się z odcinka "C" połączonego z nasadą tłoczną oraz prądownicą. Całość umieszczono w oddzielnej szafce z tyłu zabudowy przypominającej nieco szafki hydrantowe spotykane w niektórych budynkach. Niespotykanym rozwiązaniem w polskich pojazdach gaśniczych było umieszczenie drabiny nasadkowej wewnątrz pojazdu. Dach zabudowy nie był podestem roboczym. Wyposażenie samochodu było dość ubogie i ukierunkowane na działania gaśnicze. W skrytkach umieszczono komplet armatury wodno - pianowej. Załoga pojazdu dysponowała aparatami ochrony dróg oddechowych wraz z zapasowymi butlami z powietrzem.

W 1989 roku Niemiecka Republika Demokratyczna w ramach zapłaty za remonty statków dostarczyła do stoczni remontowych Nauta w Gdyni oraz Gryfia w Szczecinie szereg samochodów ciężarowych i dostawczych marki IFA W50, Robur oraz Barkas. Dla potrzeb służb ratowniczych stoczni niemiecki kontrahent dostarczył m.in dwa samochody gaśnicze IFA TLF-16 GMK. (KN/AK)

IFA W50LA/TLF - TLF 16 (1989)

Oznaczenie pożarnicze wg PN-79: GBA 2,2/22 (GBA 2,2+0,5/22)
Oznaczenie NRD: Tanklöschfahrzeug (TLF) 16
Podwozie: IFA W50LA/TLF, z czterocylindrowym, czterosuwowym silnikiem wysokoprężnym o mocy 125 KM
Układ jezdny: 4x4
Skrzynia biegów: manualna, 5+R
Nadwozie: dwusegmentowe, składające się z kabiny załogowej i nadwozia specjalnego
Liczba miejsc: 6 (1+1+4)
Rozstaw osi: 3700 mm
Masa całkowita: ok. 10 500 kg
Prędkość maks: 80 km/h
Zabudowa: VEB Feuerlöschgerätewerk Luckenwalde, NRD

Wyposażenie pożarnicze:

  • autopompa o wydajności 2200 l/min przy ciśnieniu 8 bar
  • zbiornik na wodę o pojemności 2200 litrów
  • zbiornik na środek pianotwórczy o pojemności 500 litrów
  • linia szybkiego natarcia 30 m
  • DWP o wydajności ok. 1600 l/min (poziomy zasięg rzutu wody - 64 m, piany - 40 m.)
  • 120 m węży tłocznych 52
  • 110 m węży tłocznych 75
  • sprzęt i armatura pożarnicza
  • lekki sprzęt burzący
  • aparaty oddechowe